سریسو

سلام کویین. مثل هزاران حرفی که به همه نزدم اینجا هم برای تو مینویسم . نوشتنی که تو هیچ وقت نمیخوانی. ممنونم از اینکه همراه روزای شاد و غمگین فیزیوپات بودی . ممنونم که رفیق بودی تمام لحظه های استرس ازمون قلب و لاین بندی . ممنونم که کنارم بودی . تمام لحظه هایی که گریه میکردم . تو همراه ترین من در تمام غم هام بودی. این ها رو نوشتم بدانی من نمکدان شکن نیستم . آدم فراموش کردن خوبی ها نیستم . ولی امشب با اون جمله ای که توی توییترت در مورد من نوشتی و منو مسخره

چالش از طرف امیر را قبول کردم. 1. توانایی پنهان کردن تنفرم رو ندارم. 2. به قدری توانایی ارتباط برقرار کردن با آدما رو ندارم که ممکنه تا مدت‌ها متوجه حضورم‌ نشن . 3. به آدم ها میخندم تا جهان جای قابل تحملی بشه . 4. آدم شادی نیستم اما با کوچک ترین چیزی میتونم شاد بشم . تنها آدمی که در وبلاگ میشناسم که حاضره لینکش اینجا باشه خود امیره و دوتا دوست دیگم وبلاگشون سکرته پس نمیتونم کسی رو دعوت کنم. اطلاعات بیشتر و شرکت در این چالش در این لینک .